Persoonlijk vind ik het hele psychologisch onderzoek de grootste flauwekul. Als je uit de kast komt omdat je lesbienne of homo of interseksueel, of wat dan ook bent is er toch ook geen psychologisch onderzoek. Waarom dan wel als je jezelf wilt zijn, wat is dit voor een onzin. Je wordt al gestigmatiseerd, door deze onderzoeken. Het is niet voor niks dat transgenders zo slecht geaccepteerd worden in de maatschappij, dat het als abnormaal wordt gezien. Het wordt veroorzaakt door deze onzin. Als je van geslacht verandert en je hebt dan een psycholoog nodig, dan moet zij/hij er voor je zijn, maar niet zoals het nu gaat.

Op 11 September 2017 begon het traject pas echt ik had een afspraak met toen nog Valerie Nuboer, die mijn psycholoog zou zijn.
Zoals gezegd had ik er voor gezorgd om te voldoen aan de eisen van het VuMc, op gewicht, niet roken, niet drinken en geen drugs. Ik zat in de wachtkamer en even later hoorde ik mijn naam. Daar stond ze dan een kleine gezette mevrouw waar ik achteraan liep, ik dacht eisen stellen maar zichzelf er niet aan houden, zo kan hij wel weer. Ik kon me 3 maal achter haar verbergen. Moest er om lachen.
Eerst wordt je uitgelegd wat er allemaal te wachten staat en dan volgen de vragen. Bij het traject hoort ook het schrijven van je levensverhaal. Dat levensverhaal schrijven had me bijna het leven gekost. Ondanks dat ik haar naar mijn site had verwezen, moest het toch meende ze. De vragen die me gesteld zijn die middag werden gesteld door iemand die niet wist wat Klinefelter zijn inhield, met de minuut ergerde ik me meer aan deze onkunde. Ik kreeg de vragen die gesteld werden aan een man, maar ik was nooit man geweest, hoe kon ik dan die vragen beantwoorden dat ging niet. Het ging helemaal mis. Had ik dan toch niet beter naar het Zuyderland moeten gaan. Op het einde van de sessie heb ik haar gezegd dat ze eens naar de endocrinologen van de VuMc Moest gaan, zij konden haar vertellen wat het is een Klinefelter te zijn.
Ik vermoed dat ze dit niet in dank afnam. Maar ook dat is Klinefelter gewoon direct zijn, de Amsterdamse mentaliteit.

Het sleepte zich voort elke sessie opnieuw ging ik met tegenzin naar Amsterdam. Van de spanningen kreeg ik in december 2017 zo'n erge hartritmestoornissen, dat ik een maand moest overslaan om tot rust te komen. Maar ook toen ik dan weer in februari terug kwam, schoot het niet op. Blijkbaar was ze niet mijn adviezen opgevolgd ik kon er anders niks van maken. In mei 2018 zat er een tweede psycholoog bij, die nog dommere vragen stelde, of ook ook wel in een kleed wilde lopen, zelf liepen ze allebei in een broek rond, ik dacht begin eerst eens met jezelf voordat je mij zo'n vraag stelt. Ook deze had geen notie van een Klinefelter, de meeste Klinefelters hebben een vorm van autisme, kan ook niet anders, want autisme zit ook nog eens in onze familie. Ik heb dat ook, een fenomenaal geheugen, alle details merk ik op. Daar bij komt dat ook veel Klinefelters die autisme hebben ook dyslexie hebben en dat weet ik wel zeker dat ik dat heb. Als je de M in je paspoort hebt dan loop je ook erbij als man en als er de F staat als vrouw, daar tussen in is niks. In de poppenkast van het Amsterdam MC moet je dus als vrouw rondlopen anders ben je er geen.
Ik zag het zwaar in toen ik wegging. Waar was ik aan begonnen, ik liep er al 8 maanden tegen een muur van psychologen die er niks van begrepen, dat ik nu eenmaal anders in elkaar zat, maar zoals het altijd gaat, als de wanhoop het grootste is, is de redding nabij. Inde trein ging ik op mijn iPad zoeken, ik had een iPad Pro met telefoonkaartje erin, of ik die mails van 2002 nog had, dat was voor de tijd dat ik testosteron suppletie kreeg en ik in contact stond met enkele transgenders die ook Klinefelter hadden, maar vrouw waren geworden en ik hun had geschreven, dat ik dat ook wilde. En inderdaad, ik had ze nog. Ik maakte er een schermafdruk van, logde in op mijn account van de VuMC en stuurde de afbeeldingen op naar mijn psycholoog, zonder verder commentaar, alleen wijzend op de datum dat ik ze geschreven had.

In Juni zou er dan over mij beslist worden, of ik nu kon omschakelen van testosteron naar oestradiol van het mannelijk hormoon, naar het vrouwelijk hormoon.
Op 13 juli 2018 op een vrijdag, (ik ben ook op een vrijdag geboren) werd de fout van 1951 hersteld. Ik had genderdysfory en kon overschakelen naar het vrouwelijk hormoon. Eindelijk erkenning na 66 jaar. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Er werd een afspraak gemaakt voor 22 augustus 2018 en dan was ik 67 jaar. Op 23 augustus 2018 begon mijn transitie naar vrouw.